Runy czarownic są wykonywane ręcznie, zazwyczaj przez osobę, która będzie ich używać, ponieważ kamienie muszą być połączone z osobą, która będzie grać. Mogą być wykonane z kryształów wróżbiarskich, małych kawałków drewna i różnych innych naturalnych materiałów. Liczy się intuicja i energia, która jest w nie włożona.
Słowianie – największa grupa ludów indoeuropejskich i jednocześnie najmniej udokumentowana. Praktycznie nie zachowały się źródła dotyczące religii Słowian sprzed chrystianizacji, dlatego pełna rekonstrukcja wierzeń nie jest jednak, powolny i często powierzchowny proces chrystianizacji przyczynił się do tego, że obecnie odnajdujemy wiele obrządków z kultury naszych przodków, takich jak na przykład: topienie Marzanny, straszenie Babą Jagą czy noc tym artykule przyjrzymy się symbolom słowiańskim, będącymi częścią wierzeń dawnych / SwarzycaZnak PerunaZnak WelesaMokoszDadźbógŁadaNemizaRodŚwiętowitLunulaRęce BogaKołowrót / SwarzycaSwarzyca, swarga lub kołowrót to symbol poświęcony bogu słońca, ognia i kowalstwa – Swarogowi. Ta słowiańska wersja swastyki, z promieniami rozchodzącymi się ze środka, początkowo miała kształt równoramiennego krzyża z ramionami zagiętymi pod kątem prostym, ale z czasem zaczęła się nieco zmieniać. Stąd zapoczątkowano pojawianie się swarzyc ośmioramiennych, określanych kołowrotami. Symbol Słowian: Kołowrót lub SwarzycaPrawoskrętna swarzyca, kształtem swoich ramion, imituje ruch Słońca, obserwowany z półkuli północnej, stąd jej związek ze światłem i dniem. Mniej popularne były swarzyce lewoskrętne i jeśli już się pojawiały to odnosiły się do ciemności, nocy i to znak przynoszący szczęście i dobrobyt, talizman płodności i ochrony przed złymi mocami. Symbolizuje życie i słońce, dające wykonana słowiańska Swarzyca, przynosząca szczęście jej dodatkowo wnosi symbolikę odnoszącą się do nieskończoności, niezmienności, powtarzających się cykli, nieustającego biegu na budynkach, chroniła domostwa dawnych Słowian przed złymi demonami i niszczącym wpływem pogody. Popularne było jej umieszczanie również na odzieży, broni czy PerunaPerun, Gromowładny to jeden z najważniejszych bóstw w wierzeniach Słowian. Bóg grzmotów, piorunów i PerunaZnakiem Peruna jest sześcioramienna figura, która zapewnia ochronę przed piorunami, nawałnicami i innymi nieszczęściami. Istnieje również uproszczona wersja tego wersja znaku PerunaU dawnych Słowian wyryte tym znakiem były belki w ich domostwach, co chroniło je tym samym przed burzami i błyskawicami. Zastosowanie znaku Peruna było tak popularne, że przetrwał on czasy chrystianizacji i po dziś dzień można go odnaleźć, w formie rozety karpackiej lub WelesaWeles jest jednym z głównych bogów w mitologii słowiańskiej, brat i przeciwnik Peruna. Władał krainą umarłych, był opiekunem kupców, wędrowców i bydła. Jego symbolem oznaczano umowy i przysięgi. Sprawował pieczę nad rzemiosłem, sztuką i magią. Był bogiem bogactwa, złota i WelesaZnakiem Welesa jest rogaty trójkąt, mający związek z jego opieką nad bydłem rogatym. Symbol ten odnosi się do dobrobytu, dostatku i dobrej Matka – Ziemia, patronka kobiet, ich pracy i losu. Bogini strzyżenia owiec, przędzenia, tkania, pieczenia chleba i ochrony kobiet w czasie porodu. Symbol słowiańskiej bogini MokoszJej imię oznacza “wilgoć”, stąd często nazywana była również “matką ziemi wilgotnej”. Była jednym z ważniejszych bóstw panteonu Peruna i Welesa. To właśnie jej porwanie przez Welesa stało się przyczyną walki pomiędzy tymi bóg związany z kultem solarnym. W zależności od źródeł, syn Swaroga lub Swarog we własnej DadźbogaJego imię pochodzi od słowa dać i bóg. Był bóstwem dostatku, bogactwa, pomyślności i (lub Łada) była boginią miłości, piękna i płodności, czczoną przez ludy Bałtów i słowiańskiej bogini LadyWedług wierzeń, miała ona brata bliźniaka, Lado. Razem tworzyli obiekt kultu związany z atrybutami słońca, wody i upraw. To do nich ludzie kierowali swoje pieśni podczas sadzenia, zbiorów czy to słowiański bóg nieszczęścia, przecinający nić życia i przynoszący śmierć. Jednak Nemiza postrzegany był również jako ten, który kończy cierpienie i wprowadza duszę do nowego słowiańskiego boga NemizaCzasem przedstawiany był jako mężczyzna z jednym skrzydłem i gołębicą o rozpostartych skrzydłach na jego piersiach, innym razem jako naga kobieta z orłem u jej według wierzeń pierwszych, wschodnich i południowych Słowian, to stwórca świata, najważniejszy bóg, patron rodziny, przodków i losu. Jego imię wywodzi się od słów: ród, rodzić, rodzina, ale także słowiańskiego boga RodaKult Roda zaczął tracić na znaczeniu około IX wieku, na rzecz, w zależności od regionu, Peruna, Świętowita czy to ten który obserwuje świat, to bóg wszechświata Słowian północno-zachodnich. Choć według niektórych badaczy, imię to, odnosi się do słowa święty. Często utożsamiany ze wschodnio-słowiańskim niektórych podaniach opisywany jest jako stwórca Ziemi i człowieka. W późniejszych wiekach jego kult ewoluował i zaczął być postrzegany jako bóg wojny, słońca, płodności, obfitości i każdej ze stron posągu Świętowida ze Świętowida przedstawiała 4 głowy, każda skierowaną w inną stronę świata. Niektórzy badacze twierdzą, że ten wizerunek tworzą twarze bogów: Peruna, Swaroga, Łady i Mokoszy. Posłańcem wiadomości Świętowita był biały koń. Najwyższy kapłan rzucał kostkami, po czym na podstawie zachowań zwierzęcia odczytywał wierzono, że kobieta jest bardziej podatna na działanie magicznych i złych sił, dlatego potrzebowała specjalnej ochrony. Już od czasów starożytnych Księżyc stał się symbolem kobiecości i żeńskiej energii, otaczając niewiasty szczególną opieką. Tę symbolikę przejęli również Słowianie. Lunula – symbol ochronny SłowianekLunula, wisiorek w kształcie półksiężyca, chętnie był noszony przez Słowianki, zarówno panny jak i mężatki. Jego nazwa pochodzi od określenia, jakim dawniej Słowianie określali księżyc – łuna. Najczęściej wykonana była z metali szlachetnych, gdzie srebro było dominującym kruszcem. Słowiańska lunula, amulet Słowian, materiał wysokiej symbol księżyca i była potężnym talizman, zapewniającym płodność, cykliczność, także w kontekście upraw. Pomagała wzmocnić więzi małżeńskie, a także leczyła kobiece dolegliwości. To także amulet, który pomagał uzyskać przychylność bogów, chronił przed urokami i złymi siłami. Reprezentował intuicję i to co BogaRęce Boga to symbol, który po raz pierwszy został odnaleziony podczas wykopalisk archeologicznych w 1936 r. Znajdował się on na popielnicy, datowanej na III -IV wiek która przepadła w zawierusze wojennej. Dziś znana jest jej gipsowa z teorii zakłada, że symbol ten stanowił ideogram przedstawiający Boga Słowiański: Ręce BogaNa znak składa się krzyż (piorunowładne ręce), zakończony grzebieniem (pięcioma, sześcioma palcami). Ramiona krzyża skierowane są w cztery strony świata, co miało wyrażać wszechwładność stwórcy, będąc tym samym symbolem wszechświata i w czterech polach krzyża, pomiędzy ramionami, znajdują się swarzyce: dwie o podwójnym i dwie o pojedynczym zagięciu. Symbolizują one dwoistość ognia: te o podwójnym zagięciu odnoszą się do gromowładnego Peruna, pojedyncze do Swaroga i jego syna Swarożyca – bogów z teorii zakłada, że same ramiona krzyża wraz z ich zakończeniem mogą odnosić się do Peruna, symbolizując gwałtowne zjawiska atmosferyczne. Inna teoria zakłada, że grzebienie/ palce symbolizują promienie słoneczne Swarożyca. Bez względu na przyjętą teorię, Ręce Boga wyrażają słoneczno-ognisty i władczo – opiekuńczy aspekt, oznaczając tym samym moc wszechogarniającą czczoną przez jest to symbol używany przez rodzimowierców słowiańskich, szczególnie Rodzimy Kościół Polski.Runy w praktyce + Runy słowiańskie • Książka ☝ Darmowa dostawa z Allegro Smart! • Najwięcej ofert w jednym miejscu • Radość zakupów ⭐ 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji • Kup Teraz! • Oferta 13472510259
Ogólnie o runach Czym w ogóle są Runy? Runy – to tak naprawdę alfabet używany do zapisu przez ludy germańskie – czyli plemiona należące do germańskiej grupy językowej – także skandynawskie. Alfabet runiczny jest prawdopodobnie najstarszym europejskim pismem. Pismo to było nie tylko używane do przekazywania wiedzy w tym pieśni lecz również w obrzędach magicznych. Staro nordyckie słowo *run oznacza „tajemnicę” lub też „sekret”. Historia Run Według wierzeń nordyckich runy podarował ludziom bóg Odyn a nauczał ich Heimdal (bóg strzegący Tęczowego Mostu). Alfabet runiczny jest podobny w swym zapisie do liter alfabetu łacińskiego. Wielu uczonych przypuszcza, że najprawdopodobniej ludy germańskie, znajdujące się w pobliżu granic Imperium Rzymskiego zaadaptowały i zmieniły go swoje potrzeby. Najstarszy znany zapis runiczny pochodzi z drugiej połowy II wieku. Przedmioty z napisami runicznymi pochodzącymi z tego przedziału chronologicznego, np. miecze, groty, grzebienie, sprzączki, tabliczki odnaleziono na stanowiskach bagiennych w Vimose i Illemose na wyspie Fionia oraz grot z zadziorami pochodzący w Øvre Stabu w Norwegii. W Polsce najstarszym znaleziskiem zapisów runicznych jest odkryty w Rozwadowie nad Sanem grot włóczni z zadziorami datowany na schyłek III w. na którym utrwalony został napis w brzmieniu KRLUS. Inny odkryty w 1858 o podobnych znamionach pochodzi z Wołynia. Ten i jemu podobne zapisy są bardzo krótkie w zapisie i trudne do przetłumaczenia. źródło: Fuþark – Alfabet runiczny Fuþark – jest to najstarszy typ pisma północnoeuropejskiego – używanego przez plemiona germańskie (w tym także jak wcześniej wspomnieliśmy plemiona Nordyckie). Nazwa alfabetu „fuþark” powstała z początkowych liter sześciu pierwszych run: Fehu, Uruz, Þurisaz, Ansuz, Raido, Kaunan. Fuþark „starszy” (używany do około VII w.) składał się z 24 symboli, a fuþark „młodszy” (VII-XIII w.) – z 16. Fuþark „młodszy” występował w dwóch odmianach, szwedzko-norweskiej i duńskiej. Na wyspach brytyjskich fuþark uległ ewolucji i był tam znany jako fuþork, zawierający 33 znaki. W tym alfabecie runicznym spisano Beowulfa. Fuþork, zanim został wyparty przez alfabet łaciński, był używany w kilku odmianach. Alfabet ten funkcjonował aż do X wieku. Gdzie najczęściej ich używano? Alfabet runiczny (Runy) podobnie jak dzisiejsze pismo miał za swój cel utrwalenie wiedzy. Nie był on jednak tylko do tego wykorzystywany. Jako coś szczególnie ważnego (przekazanego przez bogów) stał się on także przedmiotem wykorzystywanym w wielu zaklęciach czy magicznych obrządkach. Runy kuto np. w kamieniu, wycinano w drewnie, ozdabiano broń i wiele przedmiotów codziennego użytku. Magiczne zaklęcia z wykorzystaniem runów mocy miały między innymi za zadanie odstraszać wrogów czy zapewnić posiadaczowi szczęście i miłość. Runy wykorzystywano do tworzenia talizmanów i amuletów lub podczas wróżenia – w tej postaci wykorzystywane są do dzisiaj np. w kartach do wróżenia i medalikach. Runy w dzisiejszych czasach Runy w dzisiejszych czasach najczęściej wykorzystywane są do wróżenia. Tak jak dawniej używano ich w obrządkach magicznych, podobnie też w dzisiejszych czasach – są one widoczne np. w tarocie lub też biżuterii mającej posiadać dzięki runą magiczne właściwości. W niektórych sklepach z biżuterią możemy znaleźć różne wisiorki, naszyjniki czy nawet pierścionki z wyrytymi runami. źródło: Wikipedia
Do tej pory pokutuje w oficjalnej nauce pogląd o niepiśmienności Słowian przed misją braci Cyryla i Metodego. Ale, co ciekawe, ten sam osąd dotyczył także do niedawna ludów germańskich, z czego obecnie już się wycofano, pozostawiając jedynie Słowian Zastanawiasz się jakie jest znacznie run nordyckich? Skąd się one wywodzą i co oznaczają? Dlaczego utożsamia się je z wikingami? Sprawdźmy pochodzenie tego tajemniczego pisma. Dla wielu z nas alfabet run nordyckich to niezrozumiałe symbole, które znamy z rycin, filmów oraz opowieści. Skąd się one wzięły? Jak i kiedy stosowano runy nordyckie? Jak sama nazwa wskazuje, pochodzą one z regionów północnej Europy, gdzie obowiązywały w czasach starożytnych i średniowiecznych w odróżnieniu od popularnej w cesarstwie rzymskim łaciny i greki. Pierwsze zapisy runami datowane są na II wiek naszej ery. Mitologia wikingów, którzy zasiedlali północną Europę w dawnych czasach mówi o tym, że runy podarował im bóg Odyn, aby mogli lepiej odczytywać rzeczywistość. Warto wspomnieć, że poza runami nordyckimi, stosowanymi przed kraje germańskie, w historii znajdziemy też wzmianki o runach celtyckich i słowiańskich. Co to są runy? Zanim przyjrzymy się bliżej znaczeniu run nordyckich, warto poznać ich pochodzenie. Same runa to swoisty alfabet ze specyficznymi znakami. To pierwotne pismo było wykorzystywane do celów praktycznych, ale także pamiątkowych, a nawet prawnych. Runy to proste znaki, które imitowały dźwięki i pozwalały na zapisywanie słów, a nawet całych zdań. Znaleźć można źródła mówiące o różnych alfabetach runicznych. Niektóre z nich były uproszczone i miały jedynie 16 znaków, a te rozbudowane obejmowały aż 24 znaki. Najdłużej sosowanym alfabetem był FUTHARK, którego nazwa to połączenie sześciu pierwszych nordyckich run. Runy nordyckie alfabet Tym, co zdecydowanie różniło runy nordyckie od łaciny czy greki, była dodatkowa wartość przekazu, jakie ze sobą niosły. Runy oznaczają dany dźwięk, ale dodatkowo każda z nich ma także swoje znaczenie oraz reprezentuje określone drzewo, kolor, ziele, klejnot, a nawet boginię i boga. W praktyce oznaczało to, że sam zapis mógł mieć wiele znaczeń, bowiem określone runa wyryte w drzewach czy skałach mogły nieść bardzo różne informacje. litera potencjał znaczenie drzewo kolor ziele klejnot f hojność posiadanie, powodzenie, bogactwo bydło bez czarny jasnoczerwony pokrzywa agat mszysty u wytrzymałość moc, zdrowie, potencjał, możliwości, siła przetrwania bawół brzoza ciemnozielony mech torfowiec granat th niezłomność witalność, potęga, zaradność życiowa cierń cierń jaskrawo-czerwony rojnik szafir a mądrość inspiracja, porozumienie, mądrość, natchnienie usta jesion ciemnoniebieski muchomor szmaragd r entuzjazm podróż, zmiana, rozwój, wzrost, droga, ruch koło od wozu dąb jaskrawo-czerwony bylica chryzopraz k żarliwość twórczość, olśnienie, sukces, entuzjazm, samorealizacja latarnia sosna jasnoczerwony pierwiosnek krwawnik g miłość połączenie, zjednoczenie, współczucie dar jesion/wiąz głęboki niebieski bratek opal w życzliwość radość, sława, zadowolenie szczęście jasion żółty len diament h bezkompromisowość uwolnienie, gwałtowna zmiana, kryzys, odrodzenie grad jesion/cis jasnoniebieski konwalia onyks n uważność wytrzymałość, cierpliwość potrzeba buk czarny rdest wężownik lapis i opanowanie stałość, spokój, samoograniczenia lód olcha czarny lulek czarny kocie oko j zapobiegliwość rozwój, plan, nagroda, dojrzewanie żniwa dąb jasnoniebieski rozmaryn kornalina y wynik wysiłków żniwa cis cis ciemnoniebieski mandragora topaz p sekret szczęście, dzieciństwo kubek do kości olcha czarny tojad akwamaryn z ochrona powodzenie łoś cis złoty angelika ametyst s pełna pojednanie słońce jałowiec biały/srebrny jemioła rubin Runy nordyckie znaczenie Runy miały dodatkowo nieść szczęście, dlatego stosowano je także do ozdabiania statków, biżuterii, grzebieni, sprzączek oraz broni. Znaleźć je można na różnych tabliczkach oraz nagrobkach. Za ich pomocą wymieniano także wiedzę tajemną, dzielono się sekretami oraz ważnymi wiadomościami. Warto pamiętać, że tej sposób komunikacji był znany tylko nielicznym. Naukę o runach przekazywano ustnie i nie każdy mógł oraz potrafił z nich korzystać. Znacznie run nordyckich pozwalało za ich pomocą skutecznie porozumiewać się między wodzami oraz rozprawiać o zbliżających się bitwach. Ten sposób porozumiewania się stosowano aż do XVIII wieku. Alfabet run nordyckich nie jest obecnie powszechnie znany, chociaż łatwo można odnaleźć znaczenie poszczególnych liter. Co ciekawe, runy używane są także jako talizmany, a ponadto używane są we wróżbiarstwie, jako przepowiadające przyszłość. Wykorzystuje się je do tworzenia naszyjników, pierścieni i amuletów, które mają przynieść szczęście i powodzenie. Lokaah Trakt Św. Wojciecha 395, 80-007 Gdańsk woj. pomorskie tel. 513 502 028 [email protected] Projekt i wykonanie aVQIFP.runy slowianskie i ich znaczenie
